به حداکثر رساندن تاثیر تحقیقات علمی نیازمند راهبردهای چندوجهی است که فراتر از صرف انتشار نتایج در مجلات معتبر می‌رود؛ یکی از این راهبردهای حیاتی که اغلب نادیده گرفته می‌شود، توانایی برقراری ارتباط موثر یافته‌ها با مخاطبان مختلف است، و در این میان، تجسم داده‌ها به عنوان یک ابزار قدرتمند برای دستیابی به این هدف برجسته می‌شود، چرا که ذهن انسان ذاتاً برای پردازش اطلاعات بصری بهینه‌سازی شده است و نمودارها، گراف‌ها، و تصاویر می‌توانند الگوها، روندها و روابط پیچیده را که ممکن است در جداول عددی یا متون طولانی پنهان بمانند، به سرعت آشکار سازند، بنابراین، یک تجسم داده خوب نه تنها اطلاعات را ارائه می‌دهد، بلکه درک آن را تسهیل کرده و به خواننده کمک می‌کند تا پیام اصلی تحقیق را جذب کند و از آنجایی که هدف نهایی تحقیق علمی، تاثیرگذاری بر دانش موجود، سیاست‌گذاری، یا عملکردهای اجتماعی است، واضح است که هرچه یافته‌ها قابل دسترس‌تر و قابل فهم‌تر باشند، احتمال پذیرش، استفاده و استناد به آن‌ها افزایش می‌یابد (کانلوس و همکاران، ۲۰۱۹).

توانایی تبدیل داده‌های خام و نتایج تحلیل‌های آماری به اشکال بصری معنی‌دار، مهارتی است که هر محقق در عصر حاضر باید به آن تسلط یابد؛ این مهارت شامل انتخاب نوع نمودار مناسب برای داده‌های خاص، رعایت اصول طراحی گرافیکی برای اطمینان از وضوح و عدم ابهام، و پرهیز از خطاهای رایج در تجسم است که می‌تواند منجر به گمراهی خواننده شود، به عنوان مثال، استفاده از مقیاس‌های نامناسب، استفاده بیش از حد از رنگ‌های گیج‌کننده، یا ارائه اطلاعات بیش از حد در یک نمودار واحد می‌تواند تاثیر مثبت تجسم را خنثی کرده و حتی اعتبار تحقیق را زیر سوال ببرد، بنابراین، تمرکز بر کیفیت تجسم داده‌ها به اندازه کیفیت خود داده‌ها و تحلیل‌ها اهمیت دارد و باید در تمام مراحل تحقیق، از جمع‌آوری داده‌ها تا نگارش مقاله، مورد توجه قرار گیرد (نگوین و همکاران، ۲۰۲۱).

تجسم داده‌ها در مراحل اولیه تحقیق نیز نقش مهمی ایفا می‌کند؛ در فرآیند اکتشاف داده‌ها، نمودارها و گراف‌ها به محقق کمک می‌کنند تا نگاهی سریع به ساختار داده‌ها، توزیع متغیرها، وجود نقاط پرت، و روابط اولیه بین متغیرها بیندازد، این دیدگاه اولیه می‌تواند به فرموله کردن فرضیه‌های تحقیق، انتخاب روش‌های آماری مناسب، و شناسایی مشکلات احتمالی در داده‌ها قبل از انجام تحلیل‌های پیچیده‌تر کمک کند، به عبارت دیگر، تجسم داده‌ها نه تنها ابزاری برای ارائه نتایج است، بلکه یک ابزار قدرتمند برای درک عمیق‌تر داده‌ها و هدایت مسیر تحقیق محسوب می‌شود و استفاده موثر از آن در این مرحله می‌تواند به کارایی و اثربخشی کلی فرآیند تحقیق بیفزاید (فاربر و همکاران، ۲۰۲۱).

هنگام ارائه نتایج تحقیق، تجسم داده‌ها به قلب ارتباط علمی تبدیل می‌شود؛ یک نمودار خوب طراحی شده می‌تواند خلاصه‌ای گویا از یافته‌های کلیدی را ارائه دهد که درک آن برای طیف وسیعی از خوانندگان، از متخصصان در زمینه مربوطه گرفته تا دانشمندان رشته‌های دیگر و حتی سیاست‌گذاران یا عموم مردم، آسان است، این امر به ویژه در مقالاتی که حجم زیادی از داده‌ها را تحلیل می‌کنند یا به موضوعات پیچیده می‌پردازند، اهمیت دوچندان می‌یابد، زیرا تجسم می‌تواند بار شناختی خواننده را کاهش داده و به آن‌ها اجازه دهد تا بر پیام اصلی تمرکز کنند، بنابراین، سرمایه‌گذاری زمان و تلاش برای ایجاد تجسم‌های با کیفیت بالا در مقالات علمی یک گام ضروری برای اطمینان از اینکه یافته‌های تحقیق به طور موثر به مخاطبان مورد نظر می‌رسند، محسوب می‌شود (ریبا و همکاران، ۲۰۲۱).

انتخاب نوع تجسم مناسب به ماهیت داده‌ها و پیامی که محقق قصد انتقال آن را دارد بستگی دارد؛ برای نمایش توزیع یک متغیر، هیستوگرام یا نمودار جعبه‌ای ممکن است مناسب باشد؛ برای نمایش رابطه بین دو متغیر پیوسته، نمودار پراکندگی (scatter plot) اغلب بهترین گزینه است؛ برای نمایش تغییرات یک متغیر در طول زمان، نمودار خطی (line chart) ایده‌آل است؛ و برای مقایسه مقادیر بین دسته‌های مختلف، نمودار میله‌ای (bar chart) معمولاً استفاده می‌شود، همچنین، برای نمایش داده‌های جغرافیایی، نقشه‌ها (maps) ابزاری ضروری هستند، و برای نمایش روابط پیچیده بین موجودیت‌ها، نمودارهای شبکه‌ای (network graphs) می‌توانند بسیار روشنگر باشند؛ آشنایی با انواع مختلف تجسم و کاربردهای آن‌ها برای انتخاب موثرترین روش جهت نمایش داده‌های خاص تحقیق حیاتی است (مولیاواتی و همکاران، ۲۰۲۱).

علاوه بر انتخاب نوع نمودار، رعایت اصول طراحی بصری نقش مهمی در اثربخشی تجسم داده‌ها ایفا می‌کند؛ این اصول شامل استفاده مناسب از رنگ برای تمایز دادن عناصر مختلف بدون ایجاد حواس‌پرتی، انتخاب فونت‌های خوانا برای برچسب‌ها و عنوان‌ها، اطمینان از وضوح محورها و واحدها، و افزودن شرح‌های گویا برای توضیح محتوای نمودار است، همچنین، پرهیز از استفاده از افکت‌های سه‌بعدی در جایی که لزومی ندارد، اجتناب از نمودارهای پای (pie charts) برای مقایسه بیش از چند دسته، و اطمینان از اینکه تجسم از نظر بصری جذاب و در عین حال ساده است، از دیگر نکات مهم طراحی است، یک تجسم خوب طراحی شده نه تنها اطلاعات را به درستی منتقل می‌کند، بلکه اعتماد خواننده را به تحقیق افزایش می‌دهد (جامبور و همکاران، ۲۰۲۱).

یکی از چالش‌های مهم در تجسم داده‌های علمی، جلوگیری از گمراهی خواننده است؛ برخی از تکنیک‌های تجسم می‌توانند به طور ناخواسته یا حتی عمدی پیام اشتباهی را منتقل کنند، مانند استفاده از مقیاس‌های محور Y که از صفر شروع نمی‌شوند تا تفاوت‌های کوچک را بزرگنمایی کنند، یا دستکاری نسبت‌های نمودار برای تغییر درک خواننده از داده‌ها، محققان مسئولیت اخلاقی دارند که تجسم‌های داده خود را به گونه‌ای طراحی کنند که اطلاعات را به طور صادقانه و دقیق منعکس کنند و از هرگونه تلاشی برای گمراه کردن یا تحریف یافته‌ها پرهیز نمایند، شفافیت در ارائه داده‌ها و روش‌های تجسم برای حفظ اعتبار علمی ضروری است (جوشی و بهاردواج، ۲۰۱۸).

تجسم داده‌ها همچنین نقش مهمی در افزایش قابلیت تکرارپذیری و شفافیت تحقیق ایفا می‌کند؛ هنگامی که داده‌ها و روش‌های تحلیل به صورت بصری ارائه می‌شوند، برای سایر محققان آسان‌تر است که فرآیند تحقیق را درک کرده و نتایج را تایید یا تکرار کنند، به عنوان مثال، نمودارهای جریان داده (data flow diagrams) یا نمودارهایی که مراحل تحلیل آماری را نشان می‌دهند، می‌توانند به شفاف‌سازی روش‌های تحقیق کمک کنند، ارائه داده‌های خام و کدهای مورد استفاده برای تولید تجسم‌ها نیز به محققان دیگر اجازه می‌دهد تا تجسم‌ها را بازتولید کرده یا آن‌ها را برای اهداف خود تطبیق دهند، این سطح از شفافیت و قابلیت تکرارپذیری برای پیشرفت علم ضروری است (ماریس و همکاران، ۲۰۲۲).

تاثیر تجسم داده‌ها فراتر از صرف فهم بهتر یافته‌ها است؛ تجسم‌های جذاب و آموزنده می‌توانند توجه خوانندگان و سایر محققان را جلب کرده و احتمال به اشتراک گذاشته شدن و استناد به مقاله را افزایش دهند، در دنیای پر از اطلاعات امروز، مقالاتی که می‌توانند پیام خود را به سرعت و به وضوح منتقل کنند، شانس بیشتری برای دیده شدن و تاثیرگذاری دارند، یک نمودار یا اینفوگرافیک خوب می‌تواند به سرعت در شبکه‌های اجتماعی علمی و پلتفرم‌های اشتراک‌گذاری مقاله منتشر شود و دسترسی به تحقیق را افزایش دهد، بنابراین، تجسم داده‌ها نه تنها ابزاری برای ارائه نتایج، بلکه بخشی از استراتژی کلی انتشار و ترویج تحقیق محسوب می‌شود (ژانگ و همکاران، ۲۰۲۳).

با این حال، تجسم داده‌ها بدون چالش نیست؛ داده‌های بسیار بزرگ یا پیچیده ممکن است نیاز به تکنیک‌های تجسم پیشرفته‌تری داشته باشند که ممکن است برای همه محققان آشنا نباشند؛ همچنین، اطمینان از دسترسی‌پذیری تجسم‌ها برای افراد دارای معلولیت بینایی (مانند استفاده از متن جایگزین برای تصاویر یا ارائه داده‌های زیربنایی در فرمت‌های قابل دسترس) یک ملاحظه مهم اخلاقی و عملی است؛ علاوه بر این، در برخی زمینه‌های تحقیق، فرهنگ استفاده از تجسم‌های پیشرفته ممکن است هنوز به طور کامل جا نیفتاده باشد و محققان ممکن است با مقاومت یا عدم آگاهی در میان داوران یا سردبیران مجلات روبرو شوند، غلبه بر این چالش‌ها نیازمند آموزش، تمرین، و ترویج بهترین شیوه‌ها در جامعه علمی است (مارتین-مارتین و همکاران، ۲۰۱۸).

آینده تجسم داده‌ها در علم به احتمال زیاد شامل استفاده بیشتر از تجسم‌های تعاملی، واقعیت افزوده (AR) و واقعیت مجازی (VR) برای کاوش داده‌ها، و استفاده از هوش مصنوعی برای تولید خودکار تجسم‌های بهینه خواهد بود؛ تجسم‌های تعاملی به خوانندگان اجازه می‌دهند تا داده‌ها را خودشان کاوش کنند و به پرسش‌های خاص خود پاسخ دهند، که می‌تواند درک عمیق‌تری از یافته‌ها ایجاد کند؛ AR و VR پتانسیل ایجاد تجربیات غوطه‌ورکننده برای کاوش مجموعه‌داده‌های سه‌بعدی یا پیچیده را دارند؛ و هوش مصنوعی می‌تواند به محققان در انتخاب بهترین نوع تجسم برای داده‌هایشان و حتی ایجاد خودکار نمودارها با حداقل تلاش کمک کند، این پیشرفت‌ها پتانسیل دگرگونی نحوه تعامل ما با داده‌های علمی را دارند (دونگ و همکاران، ۲۰۱۹).

در نهایت، هدف از تجسم داده‌ها در تحقیقات علمی این است که یافته‌ها را قابل فهم‌تر، به یاد ماندنی‌تر، و تاثیرگذارتر سازد؛ یک تجسم خوب نه تنها اعداد را به تصویر می‌کشد، بلکه داستانی را روایت می‌کند – داستان کشف، الگوها، و پیامدهای تحقیق؛ محققانی که در مهارت‌های تجسم داده سرمایه‌گذاری می‌کنند، نه تنها توانایی خود را در برقراری ارتباط موثر یافته‌هایشان افزایش می‌دهند، بلکه به پیشرفت کلی حوزه خود نیز کمک می‌کنند، زیرا دانش به طور موثرتری منتشر و جذب می‌شود، بنابراین، تجسم موثر داده‌ها باید به عنوان یک جزء جدایی‌ناپذیر از فرآیند تحقیق علمی مدرن در نظر گرفته شود و نه صرفاً یک افزودنی اختیاری (بوومن و کینان، ۲۰۱۸).

توسعه مهارت‌های تجسم داده نیازمند تمرین و یادگیری مداوم است؛ مطالعه نمونه‌های خوب و بد تجسم در مقالات منتشر شده، شرکت در کارگاه‌های آموزشی، و آزمایش با ابزارهای مختلف می‌تواند به محققان کمک کند تا در این زمینه پیشرفت کنند، همچنین، دریافت بازخورد از همکاران در مورد تجسم‌های تولید شده می‌تواند به شناسایی نقاط ضعف و بهبود کیفیت آن‌ها کمک کند، جامعه علمی باید اهمیت تجسم داده‌ها را به رسمیت شناخته و منابع و آموزش‌های لازم را برای حمایت از محققان در توسعه این مهارت‌های حیاتی فراهم کند (پتوسی و سیفاکی، ۲۰۲۰).تأثیر تجسم داده‌ها بر دسترسی‌پذیری اطلاعات علمی نیز قابل توجه است؛ تجسم‌های خوب می‌توانند موانع زبانی و فرهنگی را کاهش دهند، زیرا اطلاعات بصری اغلب جهانی‌تر از متن هستند؛ یک نمودار واضح می‌تواند به سرعت توسط خوانندگانی از زمینه‌ها یا زبان‌های مختلف درک شود، در حالی که متن ممکن است نیاز به ترجمه یا تفسیر داشته باشد، این امر به ویژه در زمینه‌های تحقیقاتی بین‌المللی که همکاری و انتشار دانش در سراسر جهان اهمیت دارد، حیاتی است؛ بنابراین، تجسم داده‌ها ابزاری قدرتمند برای ترویج دسترسی آزاد به دانش و تسهیل همکاری‌های بین‌المللی است (بلی و همکاران، ۲۰۲۰).

علاوه بر مقالات سنتی، تجسم داده‌ها نقش مهمی در سایر اشکال ارتباطات علمی مانند پوسترها، ارائه‌ها، و خلاصه‌های اجرایی ایفا می‌کند؛ در این فرمت‌ها که فضا و زمان اغلب محدود است، توانایی انتقال اطلاعات پیچیده به صورت بصری و موجز بسیار ارزشمند است؛ یک پوستر کنفرانس با نمودارها و گراف‌های واضح می‌تواند توجه شرکت‌کنندگان را جلب کرده و بحث و گفتگو را تسهیل کند؛ یک ارائه با اسلایدهای بصری جذاب می‌تواند پیام اصلی را به طور موثرتری به مخاطب منتقل کند؛ و یک خلاصه اجرایی با اینفوگرافیک‌های کلیدی می‌تواند یافته‌های اصلی را برای سیاست‌گذاران یا مدیران برجسته سازد، این نشان می‌دهد که مهارت‌های تجسم داده در سراسر طیف فعالیت‌های علمی کاربرد دارند (اسبورن و هلند، ۲۰۱۹).با افزایش حجم و پیچیدگی داده‌ها در بسیاری از زمینه‌های علمی، نیاز به تجسم‌های پیشرفته‌تر و نوآورانه‌تر نیز افزایش می‌یابد؛ مجموعه‌داده‌های بزرگ (Big Data) نیازمند رویکردهای تجسمی مقیاس‌پذیر هستند که بتوانند الگوها را در میان میلیون‌ها یا میلیاردها نقطه داده آشکار کنند؛ داده‌های شبکه‌ای (network data) نیازمند نمودارهای شبکه‌ای موثر برای نمایش روابط پیچیده هستند؛ و داده‌های چندبعدی ممکن است نیاز به تکنیک‌های کاهش ابعاد و تجسم در فضاهای دو یا سه‌بعدی داشته باشند، توسعه و استفاده از این تکنیک‌های تجسم پیشرفته یک حوزه فعال تحقیقاتی است که به طور مداوم مرزهای آنچه را که می‌توان به صورت بصری از داده‌ها آموخت، گسترش می‌دهد (ژا و همکاران، ۲۰۱۹).

استفاده از تجسم داده‌ها همچنین می‌تواند به شناسایی و تصحیح خطاها یا ناهماهنگی‌ها در داده‌ها کمک کند؛ نمودارهای اکتشافی می‌توانند به سرعت نقاط پرت غیرمعمول، مقادیر گم شده (missing values) به صورت سیستماتیک، یا الگوهای غیرمنتظره‌ای را که ممکن است نشان‌دهنده مشکلات در جمع‌آوری یا ثبت داده‌ها باشند، آشکار سازند، قبل از انجام تحلیل‌های نهایی، بررسی دقیق داده‌ها از طریق تجسم می‌تواند به اطمینان از کیفیت داده‌ها و اعتبار نتایج کمک کند، این مرحله اغلب به عنوان بخشی از فرآیند “پاکسازی داده” یا “آماده‌سازی داده” در نظر گرفته می‌شود و تجسم یک ابزار ضروری در این فرآیند است (ماسیک، ۲۰۲۲).

در زمینه ارزیابی تحقیقات، تجسم داده‌ها نیز کاربردهایی دارد؛ برای مثال، می‌توان از نمودارها برای نمایش الگوهای استنادی بین مقالات، شناسایی مقالات تاثیرگذار، یا بررسی روند انتشار در یک حوزه خاص استفاده کرد، نقشه‌های علمی (science maps) که روابط بین حوزه‌های مختلف تحقیق را بر اساس استنادها یا کلمات کلیدی نشان می‌دهند، ابزارهای قدرتمندی برای درک ساختار و پویایی علم هستند، این نوع تجسم‌ها می‌توانند به محققان، مدیران دانشگاهی، و سیاست‌گذاران کمک کنند تا چشم‌انداز تحقیقاتی را درک کرده و تصمیمات آگاهانه‌تری در مورد سرمایه‌گذاری‌ها و اولویت‌ها اتخاذ کنند (ماسیک، ۲۰۲۲).

یکی دیگر از کاربردهای مهم تجسم داده‌ها در ارتباط با داده‌های باز (open data) است؛ با افزایش دسترسی به مجموعه‌داده‌های عمومی، توانایی تجسم این داده‌ها برای کشف بینش‌ها و برقراری ارتباط آن‌ها با مخاطبان گسترده‌تر اهمیت فزاینده‌ای می‌یابد، تجسم‌های داده باز می‌توانند به شهروندان، روزنامه‌نگاران، و سایر ذینفعان کمک کنند تا داده‌های پیچیده را درک کرده و از آن‌ها برای آگاهی از مسائل اجتماعی، اقتصادی، یا زیست‌محیطی استفاده کنند، این امر به دموکراتیک شدن دسترسی به اطلاعات و ترویج شفافیت کمک می‌کند (مارتین-مارتین و همکاران، ۲۰۱۸).

اهمیت تجسم داده‌ها در زمینه نوآوری و ارتباط علم با صنعت نیز قابل توجه است؛ شرکت‌ها و سازمان‌ها به طور فزاینده‌ای از داده‌ها برای تصمیم‌گیری استفاده می‌کنند و توانایی برقراری ارتباط بینش‌های مبتنی بر داده از طریق تجسم‌های واضح و متقاعدکننده برای موفقیت در این محیط حیاتی است، محققانی که می‌توانند یافته‌های خود را به گونه‌ای تجسم کنند که برای مخاطبان غیرآکادمیک مانند مدیران کسب و کار یا مهندسان قابل فهم باشد، شانس بیشتری برای دیدن کاربرد عملی تحقیقات خود و ایجاد تاثیر در خارج از محیط دانشگاهی دارند (مک‌مانوس و همکاران، ۲۰۲۱).

تجسم داده‌ها همچنین می‌تواند به بهبود فرآیند داوری همتا (peer review) کمک کند؛ داوران مقالات اغلب حجم زیادی از اطلاعات را در زمان محدود بررسی می‌کنند و تجسم‌های داده با کیفیت بالا می‌توانند به آن‌ها کمک کنند تا یافته‌های کلیدی را به سرعت درک کرده و اعتبار تحلیل‌ها را ارزیابی کنند، نمودارهایی که به وضوح داده‌های خام، نتایج تحلیل‌ها، و روابط بین متغیرها را نشان می‌دهند، فرآیند داوری را کارآمدتر و موثرتر می‌سازند و به شناسایی نقاط قوت و ضعف تحقیق کمک می‌کنند، بنابراین، سرمایه‌گذاری در تجسم داده‌ها نه تنها به نفع نویسندگان، بلکه به نفع کل جامعه علمی است (پتوسی و سیفاکی، ۲۰۲۰).

در نهایت، موفقیت در به حداکثر رساندن تاثیر تحقیقات علمی از طریق تجسم موثر داده‌ها نیازمند یک رویکرد جامع است که شامل توسعه مهارت‌های فنی، درک اصول طراحی بصری، رعایت ملاحظات اخلاقی، و استفاده از ابزارهای مناسب است؛ تجسم داده‌ها یک مهارت اساسی برای محققان در تمام زمینه‌ها است و باید به عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر از آموزش علمی در نظر گرفته شود؛ با تسلط بر این مهارت، محققان می‌توانند اطمینان حاصل کنند که یافته‌های ارزشمند آن‌ها به طور موثر به مخاطبان مورد نظر می‌رسند، دانش را پیش می‌برند، و تاثیر مثبتی بر جهان می‌گذارند (فورچوناتو و همکاران، ۲۰۱۸).

به حداکثر رساندن تاثیر تحقیقات علمی نیازمند راهبردهای چندوجهی است که فراتر از صرف انتشار نتایج در مجلات معتبر می‌رود؛ یکی از این راهبردهای حیاتی که اغلب نادیده گرفته می‌شود، توانایی برقراری ارتباط موثر یافته‌ها با مخاطبان مختلف است، و در این میان، تجسم داده‌ها به عنوان یک ابزار قدرتمند برای دستیابی به این هدف برجسته می‌شود، چرا که ذهن انسان ذاتاً برای پردازش اطلاعات بصری بهینه‌سازی شده است و نمودارها، گراف‌ها، و تصاویر می‌توانند الگوها، روندها و روابط پیچیده را که ممکن است در جداول عددی یا متون طولانی پنهان بمانند، به سرعت آشکار سازند، بنابراین، یک تجسم داده خوب نه تنها اطلاعات را ارائه می‌دهد، بلکه درک آن را تسهیل کرده و به خواننده کمک می‌کند تا پیام اصلی تحقیق را جذب کند و از آنجایی که هدف نهایی تحقیق علمی، تاثیرگذاری بر دانش موجود، سیاست‌گذاری، یا عملکردهای اجتماعی است، واضح است که هرچه یافته‌ها قابل دسترس‌تر و قابل فهم‌تر باشند، احتمال پذیرش، استفاده و استناد به آن‌ها افزایش می‌یابد (کانلوس و همکاران، ۲۰۱۹).

توانایی تبدیل داده‌های خام و نتایج تحلیل‌های آماری به اشکال بصری معنی‌دار، مهارتی است که هر محقق در عصر حاضر باید به آن تسلط یابد؛ این مهارت شامل انتخاب نوع نمودار مناسب برای داده‌های خاص، رعایت اصول طراحی گرافیکی برای اطمینان از وضوح و عدم ابهام، و پرهیز از خطاهای رایج در تجسم است که می‌تواند منجر به گمراهی خواننده شود، به عنوان مثال، استفاده از مقیاس‌های نامناسب، استفاده بیش از حد از رنگ‌های گیج‌کننده، یا ارائه اطلاعات بیش از حد در یک نمودار واحد می‌تواند تاثیر مثبت تجسم را خنثی کرده و حتی اعتبار تحقیق را زیر سوال ببرد، بنابراین، تمرکز بر کیفیت تجسم داده‌ها به اندازه کیفیت خود داده‌ها و تحلیل‌ها اهمیت دارد و باید در تمام مراحل تحقیق، از جمع‌آوری داده‌ها تا نگارش مقاله، مورد توجه قرار گیرد (نگوین و همکاران، ۲۰۲۱).

تجسم داده‌ها در مراحل اولیه تحقیق نیز نقش مهمی ایفا می‌کند؛ در فرآیند اکتشاف داده‌ها، نمودارها و گراف‌ها به محقق کمک می‌کنند تا نگاهی سریع به ساختار داده‌ها، توزیع متغیرها، وجود نقاط پرت، و روابط اولیه بین متغیرها بیندازد، این دیدگاه اولیه می‌تواند به فرموله کردن فرضیه‌های تحقیق، انتخاب روش‌های آماری مناسب، و شناسایی مشکلات احتمالی در داده‌ها قبل از انجام تحلیل‌های پیچیده‌تر کمک کند، به عبارت دیگر، تجسم داده‌ها نه تنها ابزاری برای ارائه نتایج است، بلکه یک ابزار قدرتمند برای درک عمیق‌تر داده‌ها و هدایت مسیر تحقیق محسوب می‌شود و استفاده موثر از آن در این مرحله می‌تواند به کارایی و اثربخشی کلی فرآیند تحقیق بیفزاید (فاربر و همکاران، ۲۰۲۱).

هنگام ارائه نتایج تحقیق، تجسم داده‌ها به قلب ارتباط علمی تبدیل می‌شود؛ یک نمودار خوب طراحی شده می‌تواند خلاصه‌ای گویا از یافته‌های کلیدی را ارائه دهد که درک آن برای طیف وسیعی از خوانندگان، از متخصصان در زمینه مربوطه گرفته تا دانشمندان رشته‌های دیگر و حتی سیاست‌گذاران یا عموم مردم، آسان است، این امر به ویژه در مقالاتی که حجم زیادی از داده‌ها را تحلیل می‌کنند یا به موضوعات پیچیده می‌پردازند، اهمیت دوچندان می‌یابد، زیرا تجسم می‌تواند بار شناختی خواننده را کاهش داده و به آن‌ها اجازه دهد تا بر پیام اصلی تمرکز کنند، بنابراین، سرمایه‌گذاری زمان و تلاش برای ایجاد تجسم‌های با کیفیت بالا در مقالات علمی یک گام ضروری برای اطمینان از اینکه یافته‌های تحقیق به طور موثر به مخاطبان مورد نظر می‌رسند، محسوب می‌شود (ریبا و همکاران، ۲۰۲۱).

انتخاب نوع تجسم مناسب به ماهیت داده‌ها و پیامی که محقق قصد انتقال آن را دارد بستگی دارد؛ برای نمایش توزیع یک متغیر، هیستوگرام یا نمودار جعبه‌ای ممکن است مناسب باشد؛ برای نمایش رابطه بین دو متغیر پیوسته، نمودار پراکندگی (scatter plot) اغلب بهترین گزینه است؛ برای نمایش تغییرات یک متغیر در طول زمان، نمودار خطی (line chart) ایده‌آل است؛ و برای مقایسه مقادیر بین دسته‌های مختلف، نمودار میله‌ای (bar chart) معمولاً استفاده می‌شود، همچنین، برای نمایش داده‌های جغرافیایی، نقشه‌ها (maps) ابزاری ضروری هستند، و برای نمایش روابط پیچیده بین موجودیت‌ها، نمودارهای شبکه‌ای (network graphs) می‌توانند بسیار روشنگر باشند؛ آشنایی با انواع مختلف تجسم و کاربردهای آن‌ها برای انتخاب موثرترین روش جهت نمایش داده‌های خاص تحقیق حیاتی است (مولیاواتی و همکاران، ۲۰۲۱).

علاوه بر انتخاب نوع نمودار، رعایت اصول طراحی بصری نقش مهمی در اثربخشی تجسم داده‌ها ایفا می‌کند؛ این اصول شامل استفاده مناسب از رنگ برای تمایز دادن عناصر مختلف بدون ایجاد حواس‌پرتی، انتخاب فونت‌های خوانا برای برچسب‌ها و عنوان‌ها، اطمینان از وضوح محورها و واحدها، و افزودن شرح‌های گویا برای توضیح محتوای نمودار است، همچنین، پرهیز از استفاده از افکت‌های سه‌بعدی در جایی که لزومی ندارد، اجتناب از نمودارهای پای (pie charts) برای مقایسه بیش از چند دسته، و اطمینان از اینکه تجسم از نظر بصری جذاب و در عین حال ساده است، از دیگر نکات مهم طراحی است، یک تجسم خوب طراحی شده نه تنها اطلاعات را به درستی منتقل می‌کند، بلکه اعتماد خواننده را به تحقیق افزایش می‌دهد (جامبور و همکاران، ۲۰۲۱).

یکی از چالش‌های مهم در تجسم داده‌های علمی، جلوگیری از گمراهی خواننده است؛ برخی از تکنیک‌های تجسم می‌توانند به طور ناخواسته یا حتی عمدی پیام اشتباهی را منتقل کنند، مانند استفاده از مقیاس‌های محور Y که از صفر شروع نمی‌شوند تا تفاوت‌های کوچک را بزرگنمایی کنند، یا دستکاری نسبت‌های نمودار برای تغییر درک خواننده از داده‌ها، محققان مسئولیت اخلاقی دارند که تجسم‌های داده خود را به گونه‌ای طراحی کنند که اطلاعات را به طور صادقانه و دقیق منعکس کنند و از هرگونه تلاشی برای گمراه کردن یا تحریف یافته‌ها پرهیز نمایند، شفافیت در ارائه داده‌ها و روش‌های تجسم برای حفظ اعتبار علمی ضروری است (جوشی و بهاردواج، ۲۰۱۸).

تجسم داده‌ها همچنین نقش مهمی در افزایش قابلیت تکرارپذیری و شفافیت تحقیق ایفا می‌کند؛ هنگامی که داده‌ها و روش‌های تحلیل به صورت بصری ارائه می‌شوند، برای سایر محققان آسان‌تر است که فرآیند تحقیق را درک کرده و نتایج را تایید یا تکرار کنند، به عنوان مثال، نمودارهای جریان داده (data flow diagrams) یا نمودارهایی که مراحل تحلیل آماری را نشان می‌دهند، می‌توانند به شفاف‌سازی روش‌های تحقیق کمک کنند، ارائه داده‌های خام و کدهای مورد استفاده برای تولید تجسم‌ها نیز به محققان دیگر اجازه می‌دهد تا تجسم‌ها را بازتولید کرده یا آن‌ها را برای اهداف خود تطبیق دهند، این سطح از شفافیت و قابلیت تکرارپذیری برای پیشرفت علم ضروری است (ماریس و همکاران، ۲۰۲۲).

تاثیر تجسم داده‌ها فراتر از صرف فهم بهتر یافته‌ها است؛ تجسم‌های جذاب و آموزنده می‌توانند توجه خوانندگان و سایر محققان را جلب کرده و احتمال به اشتراک گذاشته شدن و استناد به مقاله را افزایش دهند، در دنیای پر از اطلاعات امروز، مقالاتی که می‌توانند پیام خود را به سرعت و به وضوح منتقل کنند، شانس بیشتری برای دیده شدن و تاثیرگذاری دارند، یک نمودار یا اینفوگرافیک خوب می‌تواند به سرعت در شبکه‌های اجتماعی علمی و پلتفرم‌های اشتراک‌گذاری مقاله منتشر شود و دسترسی به تحقیق را افزایش دهد، بنابراین، تجسم داده‌ها نه تنها ابزاری برای ارائه نتایج، بلکه بخشی از استراتژی کلی انتشار و ترویج تحقیق محسوب می‌شود (ژانگ و همکاران، ۲۰۲۳).

با این حال، تجسم داده‌ها بدون چالش نیست؛ داده‌های بسیار بزرگ یا پیچیده ممکن است نیاز به تکنیک‌های تجسم پیشرفته‌تری داشته باشند که ممکن است برای همه محققان آشنا نباشند؛ همچنین، اطمینان از دسترسی‌پذیری تجسم‌ها برای افراد دارای معلولیت بینایی (مانند استفاده از متن جایگزین برای تصاویر یا ارائه داده‌های زیربنایی در فرمت‌های قابل دسترس) یک ملاحظه مهم اخلاقی و عملی است؛ علاوه بر این، در برخی زمینه‌های تحقیق، فرهنگ استفاده از تجسم‌های پیشرفته ممکن است هنوز به طور کامل جا نیفتاده باشد و محققان ممکن است با مقاومت یا عدم آگاهی در میان داوران یا سردبیران مجلات روبرو شوند، غلبه بر این چالش‌ها نیازمند آموزش، تمرین، و ترویج بهترین شیوه‌ها در جامعه علمی است (مارتین-مارتین و همکاران، ۲۰۱۸).

آینده تجسم داده‌ها در علم به احتمال زیاد شامل استفاده بیشتر از تجسم‌های تعاملی، واقعیت افزوده (AR) و واقعیت مجازی (VR) برای کاوش داده‌ها، و استفاده از هوش مصنوعی برای تولید خودکار تجسم‌های بهینه خواهد بود؛ تجسم‌های تعاملی به خوانندگان اجازه می‌دهند تا داده‌ها را خودشان کاوش کنند و به پرسش‌های خاص خود پاسخ دهند، که می‌تواند درک عمیق‌تری از یافته‌ها ایجاد کند؛ AR و VR پتانسیل ایجاد تجربیات غوطه‌ورکننده برای کاوش مجموعه‌داده‌های سه‌بعدی یا پیچیده را دارند؛ و هوش مصنوعی می‌تواند به محققان در انتخاب بهترین نوع تجسم برای داده‌هایشان و حتی ایجاد خودکار نمودارها با حداقل تلاش کمک کند، این پیشرفت‌ها پتانسیل دگرگونی نحوه تعامل ما با داده‌های علمی را دارند (دونگ و همکاران، ۲۰۱۹).

در نهایت، هدف از تجسم داده‌ها در تحقیقات علمی این است که یافته‌ها را قابل فهم‌تر، به یاد ماندنی‌تر، و تاثیرگذارتر سازد؛ یک تجسم خوب نه تنها اعداد را به تصویر می‌کشد، بلکه داستانی را روایت می‌کند – داستان کشف، الگوها، و پیامدهای تحقیق؛ محققانی که در مهارت‌های تجسم داده سرمایه‌گذاری می‌کنند، نه تنها توانایی خود را در برقراری ارتباط موثر یافته‌هایشان افزایش می‌دهند، بلکه به پیشرفت کلی حوزه خود نیز کمک می‌کنند، زیرا دانش به طور موثرتری منتشر و جذب می‌شود، بنابراین، تجسم موثر داده‌ها باید به عنوان یک جزء جدایی‌ناپذیر از فرآیند تحقیق علمی مدرن در نظر گرفته شود و نه صرفاً یک افزودنی اختیاری (بوومن و کینان، ۲۰۱۸).

توسعه مهارت‌های تجسم داده نیازمند تمرین و یادگیری مداوم است؛ مطالعه نمونه‌های خوب و بد تجسم در مقالات منتشر شده، شرکت در کارگاه‌های آموزشی، و آزمایش با ابزارهای مختلف می‌تواند به محققان کمک کند تا در این زمینه پیشرفت کنند، همچنین، دریافت بازخورد از همکاران در مورد تجسم‌های تولید شده می‌تواند به شناسایی نقاط ضعف و بهبود کیفیت آن‌ها کمک کند، جامعه علمی باید اهمیت تجسم داده‌ها را به رسمیت شناخته و منابع و آموزش‌های لازم را برای حمایت از محققان در توسعه این مهارت‌های حیاتی فراهم کند (پتوسی و سیفاکی، ۲۰۲۰).تأثیر تجسم داده‌ها بر دسترسی‌پذیری اطلاعات علمی نیز قابل توجه است؛ تجسم‌های خوب می‌توانند موانع زبانی و فرهنگی را کاهش دهند، زیرا اطلاعات بصری اغلب جهانی‌تر از متن هستند؛ یک نمودار واضح می‌تواند به سرعت توسط خوانندگانی از زمینه‌ها یا زبان‌های مختلف درک شود، در حالی که متن ممکن است نیاز به ترجمه یا تفسیر داشته باشد، این امر به ویژه در زمینه‌های تحقیقاتی بین‌المللی که همکاری و انتشار دانش در سراسر جهان اهمیت دارد، حیاتی است؛ بنابراین، تجسم داده‌ها ابزاری قدرتمند برای ترویج دسترسی آزاد به دانش و تسهیل همکاری‌های بین‌المللی است (بلی و همکاران، ۲۰۲۰).

علاوه بر مقالات سنتی، تجسم داده‌ها نقش مهمی در سایر اشکال ارتباطات علمی مانند پوسترها، ارائه‌ها، و خلاصه‌های اجرایی ایفا می‌کند؛ در این فرمت‌ها که فضا و زمان اغلب محدود است، توانایی انتقال اطلاعات پیچیده به صورت بصری و موجز بسیار ارزشمند است؛ یک پوستر کنفرانس با نمودارها و گراف‌های واضح می‌تواند توجه شرکت‌کنندگان را جلب کرده و بحث و گفتگو را تسهیل کند؛ یک ارائه با اسلایدهای بصری جذاب می‌تواند پیام اصلی را به طور موثرتری به مخاطب منتقل کند؛ و یک خلاصه اجرایی با اینفوگرافیک‌های کلیدی می‌تواند یافته‌های اصلی را برای سیاست‌گذاران یا مدیران برجسته سازد، این نشان می‌دهد که مهارت‌های تجسم داده در سراسر طیف فعالیت‌های علمی کاربرد دارند (اسبورن و هلند، ۲۰۱۹).با افزایش حجم و پیچیدگی داده‌ها در بسیاری از زمینه‌های علمی، نیاز به تجسم‌های پیشرفته‌تر و نوآورانه‌تر نیز افزایش می‌یابد؛ مجموعه‌داده‌های بزرگ (Big Data) نیازمند رویکردهای تجسمی مقیاس‌پذیر هستند که بتوانند الگوها را در میان میلیون‌ها یا میلیاردها نقطه داده آشکار کنند؛ داده‌های شبکه‌ای (network data) نیازمند نمودارهای شبکه‌ای موثر برای نمایش روابط پیچیده هستند؛ و داده‌های چندبعدی ممکن است نیاز به تکنیک‌های کاهش ابعاد و تجسم در فضاهای دو یا سه‌بعدی داشته باشند، توسعه و استفاده از این تکنیک‌های تجسم پیشرفته یک حوزه فعال تحقیقاتی است که به طور مداوم مرزهای آنچه را که می‌توان به صورت بصری از داده‌ها آموخت، گسترش می‌دهد (ژا و همکاران، ۲۰۱۹).

استفاده از تجسم داده‌ها همچنین می‌تواند به شناسایی و تصحیح خطاها یا ناهماهنگی‌ها در داده‌ها کمک کند؛ نمودارهای اکتشافی می‌توانند به سرعت نقاط پرت غیرمعمول، مقادیر گم شده (missing values) به صورت سیستماتیک، یا الگوهای غیرمنتظره‌ای را که ممکن است نشان‌دهنده مشکلات در جمع‌آوری یا ثبت داده‌ها باشند، آشکار سازند، قبل از انجام تحلیل‌های نهایی، بررسی دقیق داده‌ها از طریق تجسم می‌تواند به اطمینان از کیفیت داده‌ها و اعتبار نتایج کمک کند، این مرحله اغلب به عنوان بخشی از فرآیند “پاکسازی داده” یا “آماده‌سازی داده” در نظر گرفته می‌شود و تجسم یک ابزار ضروری در این فرآیند است (ماسیک، ۲۰۲۲).

در زمینه ارزیابی تحقیقات، تجسم داده‌ها نیز کاربردهایی دارد؛ برای مثال، می‌توان از نمودارها برای نمایش الگوهای استنادی بین مقالات، شناسایی مقالات تاثیرگذار، یا بررسی روند انتشار در یک حوزه خاص استفاده کرد، نقشه‌های علمی (science maps) که روابط بین حوزه‌های مختلف تحقیق را بر اساس استنادها یا کلمات کلیدی نشان می‌دهند، ابزارهای قدرتمندی برای درک ساختار و پویایی علم هستند، این نوع تجسم‌ها می‌توانند به محققان، مدیران دانشگاهی، و سیاست‌گذاران کمک کنند تا چشم‌انداز تحقیقاتی را درک کرده و تصمیمات آگاهانه‌تری در مورد سرمایه‌گذاری‌ها و اولویت‌ها اتخاذ کنند (ماسیک، ۲۰۲۲).

یکی دیگر از کاربردهای مهم تجسم داده‌ها در ارتباط با داده‌های باز (open data) است؛ با افزایش دسترسی به مجموعه‌داده‌های عمومی، توانایی تجسم این داده‌ها برای کشف بینش‌ها و برقراری ارتباط آن‌ها با مخاطبان گسترده‌تر اهمیت فزاینده‌ای می‌یابد، تجسم‌های داده باز می‌توانند به شهروندان، روزنامه‌نگاران، و سایر ذینفعان کمک کنند تا داده‌های پیچیده را درک کرده و از آن‌ها برای آگاهی از مسائل اجتماعی، اقتصادی، یا زیست‌محیطی استفاده کنند، این امر به دموکراتیک شدن دسترسی به اطلاعات و ترویج شفافیت کمک می‌کند (مارتین-مارتین و همکاران، ۲۰۱۸).

اهمیت تجسم داده‌ها در زمینه نوآوری و ارتباط علم با صنعت نیز قابل توجه است؛ شرکت‌ها و سازمان‌ها به طور فزاینده‌ای از داده‌ها برای تصمیم‌گیری استفاده می‌کنند و توانایی برقراری ارتباط بینش‌های مبتنی بر داده از طریق تجسم‌های واضح و متقاعدکننده برای موفقیت در این محیط حیاتی است، محققانی که می‌توانند یافته‌های خود را به گونه‌ای تجسم کنند که برای مخاطبان غیرآکادمیک مانند مدیران کسب و کار یا مهندسان قابل فهم باشد، شانس بیشتری برای دیدن کاربرد عملی تحقیقات خود و ایجاد تاثیر در خارج از محیط دانشگاهی دارند (مک‌مانوس و همکاران، ۲۰۲۱).

تجسم داده‌ها همچنین می‌تواند به بهبود فرآیند داوری همتا (peer review) کمک کند؛ داوران مقالات اغلب حجم زیادی از اطلاعات را در زمان محدود بررسی می‌کنند و تجسم‌های داده با کیفیت بالا می‌توانند به آن‌ها کمک کنند تا یافته‌های کلیدی را به سرعت درک کرده و اعتبار تحلیل‌ها را ارزیابی کنند، نمودارهایی که به وضوح داده‌های خام، نتایج تحلیل‌ها، و روابط بین متغیرها را نشان می‌دهند، فرآیند داوری را کارآمدتر و موثرتر می‌سازند و به شناسایی نقاط قوت و ضعف تحقیق کمک می‌کنند، بنابراین، سرمایه‌گذاری در تجسم داده‌ها نه تنها به نفع نویسندگان، بلکه به نفع کل جامعه علمی است (پتوسی و سیفاکی، ۲۰۲۰).

در نهایت، موفقیت در به حداکثر رساندن تاثیر تحقیقات علمی از طریق تجسم موثر داده‌ها نیازمند یک رویکرد جامع است که شامل توسعه مهارت‌های فنی، درک اصول طراحی بصری، رعایت ملاحظات اخلاقی، و استفاده از ابزارهای مناسب است؛ تجسم داده‌ها یک مهارت اساسی برای محققان در تمام زمینه‌ها است و باید به عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر از آموزش علمی در نظر گرفته شود؛ با تسلط بر این مهارت، محققان می‌توانند اطمینان حاصل کنند که یافته‌های ارزشمند آن‌ها به طور موثر به مخاطبان مورد نظر می‌رسند، دانش را پیش می‌برند، و تاثیر مثبتی بر جهان می‌گذارند (فورچوناتو و همکاران، ۲۰۱۸).

اخلاق در نگارش علمی یکی از ستون‌های اصلی حفظ اعتبار و اعتماد در جامعه پژوهشی است و پرسش بنیادین درباره اینکه چه کسی باید به عنوان نویسنده یک اثر علمی درج شود و مبانی این تصمیم‌گیری چیست، مسئله‌ای حیاتی و پیچیده محسوب می‌شود. نویسندگی در حوزه علمی فراتر از صرفاً نگارش متن نهایی است؛ بلکه نشان‌دهنده سهم فکری و عملی افراد در شکل‌گیری پژوهش، تحلیل داده‌ها، و تفسیر نتایج است و به همین دلیل، تعیین دقیق و عادلانه فهرست نویسندگان نقشی کلیدی در شفافیت، پاسخگویی، و اعتباربخشی به دانش تولید شده ایفا می‌کند. این موضوع نه تنها بر مسیر شغلی پژوهشگران و ارزیابی عملکرد آن‌ها تأثیر مستقیم دارد، بلکه کیفیت و صحت اطلاعاتی که به جامعه علمی و عموم مردم ارائه می‌شود را نیز تضمین می‌نماید و هرگونه انحراف از اصول اخلاقی در این زمینه، می‌تواند به تضعیف بنیان‌های اعتماد در علم و انتشار اطلاعات نادرست منجر شود که پیامدهای بلندمدتی برای پیشرفت دانش و کاربردهای آن خواهد داشت (مسیک، ۲۰۲۲).

تعریف نویسندگی در نشریات علمی معمولاً بر اساس مجموعه‌ای از معیارها صورت می‌گیرد که توسط نهادهای بین‌المللی مانند کمیته بین‌المللی سردبیران مجلات پزشکی (ICMJE) تدوین شده‌اند و این معیارها به دنبال اطمینان از این هستند که تنها افرادی که سهم فکری و عملی قابل توجهی در پژوهش داشته‌اند، عنوان نویسنده را کسب کنند. به‌طور کلی، برای احراز شرایط نویسندگی، فرد باید در حداقل سه یا چهار زمینه کلیدی مشارکت داشته باشد: ۱) سهم قابل توجه در ایده یا طراحی مطالعه؛ یا جمع‌آوری، تحلیل، یا تفسیر داده‌ها، ۲) پیش‌نویس کردن اثر یا بازنگری انتقادی آن از نظر محتوای فکری مهم، ۳) تصویب نهایی نسخه‌ای که قرار است منتشر شود، و ۴) موافقت با پاسخگویی در قبال تمامی جنبه‌های کار و اطمینان از اینکه سوالات مربوط به صحت یا یکپارچگی هر بخشی از کار به درستی بررسی و حل و فصل شده‌اند. این چارچوب به منظور تمایز قائل شدن بین کسانی که واقعاً در خلق اثر نقش داشته‌اند و افرادی که صرفاً کمک‌های فنی، اداری، یا حمایتی ارائه کرده‌اند، طراحی شده است و رعایت دقیق آن برای حفظ استانداردهای اخلاقی در انتشارات علمی ضروری است (ازبورن و هالند، ۲۰۱۹).

اهمیت تعیین صحیح نویسندگان تنها به مسئله اعتبار و قدردانی محدود نمی‌شود، بلکه پیامدهای عملی گسترده‌ای دارد؛ از جمله تخصیص مسئولیت در قبال محتوای منتشر شده و امکان پاسخگویی در صورت بروز اشتباهات، تخلفات پژوهشی، یا نیاز به اصلاح یا پس‌گیری مقاله. هر نویسنده فهرست شده مسئول بخش‌هایی از کار است که در آن‌ها مشارکت داشته و همچنین باید قادر به شناسایی مسئولیت سایر نویسندگان در بخش‌های دیگر باشد و این مسئولیت‌پذیری جمعی، اما با تفکیک نقش‌ها، تضمین‌کننده دقت و صحت داده‌ها و نتایج ارائه شده است. در واقع، فهرست نویسندگان یک سند عمومی است که به جامعه علمی و عموم مردم نشان می‌دهد چه کسانی مسئولیت محتوای منتشر شده را بر عهده می‌گیرند و این شفافیت برای اعتمادسازی در فرآیند علمی و ارزیابی قابل اتکا بودن یافته‌ها حیاتی است؛ به ویژه در عصری که سرعت انتشار اطلاعات و حجم مقالات علمی به طور فزاینده‌ای در حال افزایش است و نیاز به راهکارهای مؤثر برای ارزیابی کیفیت و اعتبار پژوهش‌ها احساس می‌شود (کانلوس و همکاران، ۲۰۱۹).

متأسفانه، در عمل، رعایت کامل اصول اخلاقی نویسندگی همیشه اتفاق نمی‌افتد و انواع مختلفی از سوءرفتارها در این زمینه مشاهده می‌شود که می‌تواند اعتبار فرآیند انتشار علمی را تضعیف کند. از جمله این سوءرفتارها می‌توان به نویسندگی افتخاری (Guest or Honorary Authorship)، نویسندگی پنهان (Ghost Authorship)، و نویسندگی هدیه‌ای (Gift Authorship) اشاره کرد. نویسندگی افتخاری زمانی رخ می‌دهد که فردی بدون داشتن سهم قابل توجهی که معیارهای نویسندگی را برآورده کند، به فهرست نویسندگان اضافه می‌شود، اغلب به دلیل موقعیت شغلی، شهرت، یا رابطه با نویسندگان اصلی و این عمل نه تنها به کسانی که سهم واقعی داشته‌اند آسیب می‌زند، بلکه اعتبار نویسندگان افتخاری و نشریه‌ای که مقاله در آن منتشر شده را نیز زیر سوال می‌برد (پتوسی و سیفاکی، ۲۰۲۰).

نویسندگی پنهان، در مقابل، زمانی اتفاق می‌افتد که فردی سهم قابل توجهی در پژوهش یا نگارش مقاله داشته، اما نام او در فهرست نویسندگان ذکر نمی‌شود و این پدیده گاهی در مقالاتی که توسط نویسندگان حرفه‌ای برای شرکت‌های دارویی یا سایر سازمان‌ها تهیه می‌شوند، مشاهده می‌شود که در این صورت، نویسنده واقعی (نویسنده پنهان) مشخص نیست و ممکن است تعارض منافع پنهانی وجود داشته باشد. هر دو نوع نویسندگی افتخاری و پنهان، شفافیت را کاهش داده و درک دقیق سهم افراد در پژوهش را دشوار می‌سازند و این عدم شفافیت می‌تواند بر ارزیابی صحیح پژوهش، تخصیص اعتبار، و مسئولیت‌پذیری در قبال نتایج تأثیر منفی بگذارد و به همین دلیل، جامعه علمی بر لزوم شناسایی و ذکر نام تمامی افرادی که سهم قابل توجهی داشته‌اند، تأکید دارد (بیلی و همکاران، ۲۰۲۰).

نویسندگی هدیه‌ای نیز نوع دیگری از سوءرفتار است که در آن فردی به دلیل عواملی غیر از سهم فکری قابل توجه در پژوهش، مانند دوستی، موقعیت اداری، یا به عنوان لطفی به او، به فهرست نویسندگان اضافه می‌شود. این عمل نه تنها ناعادلانه است و حقوق کسانی که واقعاً کار را انجام داده‌اند نادیده می‌گیرد، بلکه باعث می‌شود خوانندگان تصور نادرستی از مشارکت افراد در تحقیق داشته باشند و این می‌تواند بر نحوه ارزیابی مقاله و اعتبار نویسندگان تأثیر بگذارد. مقابله با این نوع سوءرفتارها نیازمند آگاهی‌بخشی، آموزش اصول اخلاقی به پژوهشگران، و ایجاد فرهنگ پژوهشی است که در آن صداقت و شفافیت در اولویت قرار گیرند و همچنین، نهادهای پژوهشی و نشریات علمی باید سیاست‌های روشنی در این زمینه داشته باشند و فرآیندهایی برای بررسی و رسیدگی به موارد مشکوک به سوءرفتار نویسندگی ایجاد کنند (ژانگ و همکاران، ۲۰۲۳).

ترتیب نام نویسندگان در فهرست نیز مسئله‌ای است که باید با دقت و بر اساس توافق بین اعضای تیم پژوهشی تعیین شود و اگرچه دستورالعمل‌های بین‌المللی معمولاً معیار خاصی برای ترتیب نام‌ها تعیین نمی‌کنند، اما عرف رایج این است که نویسنده اول کسی است که بیشترین سهم را در کار داشته است، و نویسنده مسئول (Corresponding Author) که معمولاً در انتهای فهرست قرار می‌گیرد، مسئول اصلی ارتباط با نشریه و پاسخگویی به سوالات پس از انتشار است. توافق بر سر ترتیب نویسندگان باید در مراحل اولیه پژوهش صورت گیرد و در طول فرآیند تکمیل کار قابل بازنگری باشد و این توافق باید بر اساس سهم واقعی هر فرد در جنبه‌های مختلف پژوهش، از ایده اولیه تا نگارش نهایی، صورت پذیرد و نه بر اساس موقعیت شغلی یا سایر عوامل نامرتبط و شفافیت در فرآیند تصمیم‌گیری در مورد ترتیب نویسندگان نیز به اندازه خود تصمیم‌گیری مهم است (جوشی و باردواج، ۲۰۱۸).

نقش نویسنده مسئول (Corresponding Author) بسیار حیاتی است؛ او نقطه تماس اصلی بین تیم پژوهشی و نشریه است و مسئولیت اطمینان از اینکه تمامی نویسندگان معیارهای نویسندگی را برآورده کرده‌اند، همه نویسندگان پیش‌نویس نهایی مقاله را تأیید کرده‌اند، و همه سوالات مربوط به صحت و یکپارچگی کار به درستی پاسخ داده شده‌اند را بر عهده دارد. این فرد معمولاً مسئول ارائه اطلاعات مربوط به تعارض منافع نویسندگان، مدیریت فرآیند ارسال و بازنگری مقاله، و پاسخگویی به سوالات خوانندگان و نشریه پس از انتشار است و این نقش نیازمند تعهد به شفافیت و ارتباط مؤثر با سایر اعضای تیم است تا اطمینان حاصل شود که مقاله منتشر شده به درستی نماینده کار انجام شده است و تمامی جنبه‌های اخلاقی آن رعایت شده است و انتخاب صحیح نویسنده مسئول و درک کامل وظایف او برای فرآیند انتشار موفق و اخلاقی ضروری است (مارش و همکاران، ۲۰۲۲).

مهم است که بین افرادی که معیارهای نویسندگی را برآورده می‌کنند و کسانی که کمک‌های ارزشمندی به پژوهش ارائه داده‌اند اما سهم آن‌ها در سطح نویسندگی نیست، تمایز قائل شویم و افرادی که کمک‌های فنی، جمع‌آوری داده‌ها، کمک‌های اداری، یا فراهم کردن فضا و تجهیزات را انجام داده‌اند، اما در تحلیل و تفسیر داده‌ها یا نگارش مقاله سهم فکری قابل توجهی نداشته‌اند، باید در بخش “تقدیر و تشکر” (Acknowledgements) مقاله ذکر شوند. این کار نه تنها قدردانی از زحمات آن‌هاست، بلکه به خوانندگان تصویری دقیق‌تر از مشارکت‌های مختلف در انجام پژوهش ارائه می‌دهد و این تفکیک نقش‌ها برای حفظ اعتبار عنوان نویسندگی و اطمینان از اینکه این عنوان تنها به کسانی اعطا می‌شود که واقعاً سهم فکری اصلی در کار داشته‌اند، حیاتی است و عدم رعایت این تفکیک می‌تواند به افزایش نویسندگان افتخاری و کاهش ارزش عنوان نویسندگی منجر شود (جیمز و همکاران، ۲۰۲۳).

نهادهای پژوهشی و نشریات علمی نقش مهمی در ترویج شیوه‌های اخلاقی نویسندگی ایفا می‌کنند و بسیاری از نشریات دستورالعمل‌های دقیقی در مورد معیارهای نویسندگی و نحوه برخورد با سوءرفتارهای نویسندگی دارند و آشنایی با این دستورالعمل‌ها و رعایت آن‌ها برای تمامی پژوهشگران ضروری است. علاوه بر این، نهادهای پژوهشی باید سیاست‌های داخلی روشنی در مورد تعیین نویسندگان داشته باشند و آموزش‌های لازم را به دانشجویان و پژوهشگران جوان ارائه دهند تا آن‌ها با اصول اخلاقی نویسندگی آشنا شوند و بتوانند تصمیمات درستی در این زمینه اتخاذ کنند (دولانی، ۲۰۲۱). فرآیندهای داخلی در گروه‌های تحقیقاتی برای بحث و توافق در مورد نویسندگی در مراحل اولیه پروژه و بازنگری آن در طول مسیر، می‌تواند به پیشگیری از بسیاری از اختلافات و سوءتفاهمات در آینده کمک کند و این بحث‌ها باید شامل تعیین معیارهای خاص برای پروژه مورد نظر و نحوه ارزیابی سهم هر فرد در مراحل مختلف کار باشد (ساویله، ۲۰۲۰).

ظهور فناوری‌های جدید، به ویژه هوش مصنوعی و مدل‌های زبانی بزرگ مانند ChatGPT، چالش‌های جدیدی را در زمینه اخلاق نویسندگی مطرح کرده است. سوال اینجاست که آیا این ابزارها می‌توانند به عنوان نویسنده شناخته شوند؟ پاسخ قاطعانه جامعه علمی این است که خیر، هوش مصنوعی نمی‌تواند به عنوان نویسنده شناخته شود زیرا فاقد مسئولیت‌پذیری، پاسخگویی، آگاهی، و توانایی درک پیامدهای کار است. نویسندگی مستلزم مسئولیت‌پذیری در قبال محتوا و توانایی پاسخگویی به سوالات و انتقادات است که هوش مصنوعی قادر به آن نیست و با این حال، این ابزارها می‌توانند کمک‌های ارزشمندی در فرآیند پژوهش و نگارش ارائه دهند (شواب و همکاران، ۲۰۲۳).

استفاده از ابزارهای هوش مصنوعی در نگارش مقاله، مانند کمک به بازنویسی متن، بهبود دستور زبان، یا حتی تولید بخش‌هایی از متن، نیازمند شفافیت و ذکر مناسب است. اگر از این ابزارها به عنوان کمک‌کننده استفاده شده است، باید در بخش روش‌ها یا بخش تقدیر و تشکر به وضوح ذکر شود که از چه ابزاری و برای چه منظوری استفاده شده است و این شفافیت به خوانندگان اجازه می‌دهد تا نقش این ابزارها را درک کنند و همچنین به نشریات امکان می‌دهد تا سیاست‌های مناسبی در این زمینه تدوین کنند (مکلون و گارسیا-ولاسکو، ۲۰۲۳). بحث در مورد نقش هوش مصنوعی در تولید محتوا و تصاویر علمی نیز در حال افزایش است و نگرانی‌هایی در مورد امکان تولید تصاویر جعلی یا دستکاری شده توسط هوش مصنوعی مطرح شده است که این خود بر اهمیت مسئولیت‌پذیری نویسندگان در قبال صحت تمامی جنبه‌های مقاله، از جمله تصاویر، تأکید می‌کند (گو و همکاران، ۲۰۲۲).

علاوه بر چالش‌های مرتبط با هوش مصنوعی، مسائل دیگری نیز در زمینه اخلاق نویسندگی در فضای دیجیتال و دسترسی باز (Open Access) مطرح شده‌اند. با افزایش حجم انتشارات علمی و دسترسی آسان‌تر به مقالات از طریق پلتفرم‌های مختلف، نیاز به اطمینان از اعتبار و صحت اطلاعات بیش از پیش احساس می‌شود و نویسندگی دقیق و اخلاقی یکی از راه‌های اصلی برای تضمین این اعتبار است. همچنین، بررسی الگوهای نویسندگی در پایگاه‌های داده بزرگ و تحلیل‌های علم‌سنجی (Scientometrics) می‌تواند به شناسایی روندها، همکاری‌های پژوهشی، و حتی موارد احتمالی سوءرفتار نویسندگی کمک کند (مارتین-مارتین و همکاران، ۲۰۱۸).

اخلاق نویسندگی سنگ بنای اعتماد در علم است و تعیین اینکه چه کسی باید به عنوان نویسنده درج شود و چرا، فرآیندی است که باید با دقت، شفافیت، و بر اساس معیارهای روشن و توافق شده صورت گیرد. نویسندگی نشان‌دهنده سهم فکری و مسئولیت‌پذیری در قبال نتایج پژوهش است و هرگونه انحراف از اصول اخلاقی در این زمینه، از جمله نویسندگی افتخاری، پنهان، یا هدیه‌ای، اعتبار فردی پژوهشگران، نهادهای پژوهشی، نشریات علمی، و در نهایت، خود علم را تضعیف می‌کند (ماسیک، ۲۰۲۲). با توجه به افزایش حجم انتشارات علمی و ظهور چالش‌های جدید مانند نقش هوش مصنوعی، آموزش مستمر، تدوین سیاست‌های روشن، و ترویج فرهنگ صداقت و مسئولیت‌پذیری در جامعه پژوهشی برای حفظ یکپارچگی و اعتبار انتشارات علمی بیش از پیش ضروری به نظر می‌رسد.